Sprawa dotyczyła podatnika (dalej też jako: Skarżący), który sprzedawał towary objęte stawką 23% VAT. Podatnik był nabywcą towarów i usług od podmiotu zagranicznego, który wystawiając faktury, wykazywał na nich opodatkowanie stawką VAT, gdyż ze względu na błędne dane, myślał, że dokonuje sprzedaży wysyłkowej. Zdaniem organu, podatnik nie miał prawa do obniżenia podatku należnego o naliczony z tytułu przedmiotowych faktur, gdyż stawka VAT została na nich nieprawidłowo wykazana.
Dlaczego organ zakwestionował możliwość odliczenia VAT?
Organ uznał, że w przypadku faktur wystawionych przez podmiot zagraniczny zastosowanie powinien znaleźć mechanizm odwrotnego obciążenia – reverse chargé i to nabywca powinien być podatnikiem z tytułu tej transakcji.
Skarżący z kolei uznał, że organ błędnie zinterpretował i zastosował przepisy, poprzez wskazanie, iż jego zagraniczny kontrahent nie posiadał w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Stwierdził on, że podmiot zagraniczny korzystał z zaplecza personalnego i technicznego polskiej spółki, z którą miał zawartą umowę. Tym samym, zdaniem Skarżącego, zagraniczny kontrahent korzystając z usług polskiego podmiotu, stał się podmiotem posiadającym miejsce stałego prowadzenia działalności w Polsce.
Zarówno WSA (sygn. I SA/Bd 814/17) jak i NSA (sygn. I FSK 138/18) zanegowały twierdzenia Skarżącego i zgodziły się z organem podatkowym, uznając że spółka zagraniczna nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, i to Skarżący powinien być podatnikiem z tytułu tych transakcji
NSA – kiedy można mówić o stałym miejscu prowadzenia działalności?
NSA potwierdzając stanowisko WSA w tej sprawie, dał kolejne wskazówki dla podatników, pozwalające na ustalenie czy dany podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium Polski. Sąd w ustnym uzasadnieniu określił, że:
- bez znaczenia pozostaje fakt, iż spółka zagraniczna współpracowała z inną polską spółką, a z efektów tej współpracy korzystał Skarżący – czym innym są usługi świadczone przez polską spółkę na rzecz tej zagranicznej, a czym innym usługi świadczone przez spółkę zagraniczną na rzecz Skarżącego (nie należy tych świadczeń utożsamiać),
- spółka zagraniczna powinna wykazać jednoznacznie, że jej zaplecze znajduje się na terytorium Polski.
Tym samym, spółka zagraniczna nie posiadała własnego zaplecza personalnego i technicznego w Polsce. To zaplecze posiadała jedynie spółka polska, z którą podmiot zagraniczny współpracował i korzystał, m.in. z jej magazynów i usług. W takim przypadku, jednak nie można mówić o posiadaniu przez podmiot zagraniczny stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski.
Jest to kolejny wyrok, który wskazuje podatnikom, że na kwestię uznania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej znaczący wpływ ma posiadanie zaplecza personalnego i technicznego, które musi być wykazane i udowodnione przez podatnika.
