Wyrokiem z 27 września 2011 r. (sygn. aktI SA/Gd 571/11) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku stwierdził, iż w odniesieniu do podatku od wartości dodanej nie znajduje zastosowania wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT.
W przedmiotowej sprawie podatnik jest przedsiębiorcą, który w ramach prowadzonej działalności dostarcza swoje towary kontrahentom w całej Unii Europejskiej. W tym celu zakupuje za granicą paliwo do samochodów ciężarowych oraz inne towary i usługi, które są opodatkowane podatkiem od wartości dodanej obowiązującym w danym państwie członkowskim. W ocenie podatnika ponoszone wydatki, które nie stanowią dla niego wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub importu usług należy zakwalifikować jako koszty uzyskania przychodu w wartości brutto. Co za tym idzie w kosztach należy uwzględnić kwotę podatku od wartości dodanej wykazanego na fakturze zakupowej.
W odpowiedzi organ podatkowy w interpretacji indywidualnej stanął na stanowisku, że podatek od wartości dodanej obowiązujący w krajach UE powinien podlegać tym samym regulacjom na gruncie ustawy o CIT co polski podatek od towarów i usług. Tym samym nie może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodu. Podatnikowi przysługuje natomiast w danym kraju UE prawo do zwrotu podatku od wartości dodanej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił niekorzystną dla podatnika interpretację indywidualną. W uzasadnieniu wyroku wskazał w pierwszym rzędzie na kwestie wykładni rozszerzającej, podkreślając iż:
- przepis art. 16 ustawy o CIT, w którym enumeratywnie wymieniono sytuacje, w których wydatki nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, stanowi odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 15 tej ustawy, a zatem
- organ podatkowy nie może w drodze interpretacji przepisu wyciągać negatywnych dla podatnika wniosków.
Mając powyższe na uwadze, sąd uznał, iż za podatek od towarów usług, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT należy rozumieć podatek, o którym mowa w ustawie o VAT. Rozszerzenie tej regulacji na podatek od wartości dodanej stosowany w krajach UE jest w takim razie nieprawidłowe. Sąd argumentując takie stanowisko odniósł się do przepisu art. 4a pkt 7 ustawy o CIT, zgodnie z którym ilekroć w ustawie o CIT jest mowa o „ustawie o podatku od towarów i usług – oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535)”.
Pomimo korzystnego dla podatnika rozstrzygnięcia sądu w tym wyroku, wskazać należy, iż stanowiska sądów administracyjnych odnośnie traktowania na gruncie ustawy o CIT podatku od wartości dodanej nie są jednolite. Wskazać należy bowiem na wyrok WSA w Krakowie 25 stycznia 2011 r. sygn. akt I SA/Kr 1679/10, zgodnie z którym „należy podzielić pogląd organu, iż w polskim systemie prawnym podatek od towarów i usług jest odpowiednikiem podatku od wartości dodanej funkcjonującego w innych państwach Unii Europejskiej. Ustawa o podatku od towarów i usług stanowi implementację przepisów VI Dyrektywy dotyczącej wspólnego systemu podatku od wartości dodanej”.
Taka rozbieżność stanowisk sądów administracyjnych w tym zakresie powoduje wątpliwości podatników zarówno w zakresie zaliczania podatku od wartości dodanej do kosztów uzyskania przychodów jak i w zakresie podatkowego rozliczania różnic kursowych realizowanych na kwocie tego podatku.
Naszym zdaniem, dokonując analizy przepisów ustawy o CIT, jak również tego w jaki sposób ustawodawca podchodzi do kwestii podatku od wartości dodanej na gruncie innych ustaw (np. ustawy o PCC), za słuszne należy przyjąć rozstrzygnięcie wynikające z wyroku WSA w Gdańsku. Dlatego też podatnicy, w przypadku których organy podatkowe będą kwestionowały na gruncie ustawy o CIT odmienne traktowanie podatku od wartości dodanej od podatku od towarów i usług, powinni dochodzić swoich racji przed sądami administracyjnymi.
