Do połowy 2014 r. interpretacje podatkowe wyraźnie wskazywały, że:
- dla relacji pracodawca – pracownik nie ma zastosowania art. 32 ustawy o VAT, zatem
- pracodawcy mogą bez ryzyka w VAT sprzedawać pracownikom świadczenia po cenach „symbolicznych”.
Niestety od pewnego czasu Minister Finansów konsekwentnie zmienia korzystne dla podatników interpretacje w tym zakresie, zajmując stanowisko, zgodnie z którym:
- w sytuacji, gdy pracodawca dokona na rzecz pracowników sprzedaży świadczeń po cenach niższych niż rynkowe (pochodzących ze środków obrotowych),
- organy podatkowe będą miały prawo do ustalenia podstawy opodatkowania VAT zgodnie z wartością rynkową tych świadczeń (metodą „w stu”) na podstawie art. 32 ustawy o VAT.
Interpretacje zmienianie przez MF dotyczą szerokiej gamy świadczeń – np.:
- kart dostępu do obiektów sportowo-rekreacyjnych – interpretacja z dnia 25 kwietnia 2016 r. sygn. PT8.8101.92.2016/PBD;
- miejsc garażowych – interpretacja z dnia 14 kwietnia 2016 r., sygn. PT8.8101.735.2015/PBD;
- ubezpieczeń grupowych na życie – interpretacja z dnia 18 marca 2016 r. , sygn. PT8.8101.77.2016/PBD;
- wynajmu mieszkań dla pracowników – interpretacja z dnia 23 listopada 2015 r. , sygn.. PT8.8101.263.2015/PBD.
W powyższych sprawach MF odrzuca m.in. argument wskazujący, iż:
- ustalenie „nierynkowych” cen wskazanych świadczeń nie jest wynikiem działania mającego na celu uchylanie się czy unikanie opodatkowania (co było celem wprowadzenia art. 32 ustawy o VAT, będącego implementacją art. 80 Dyrektywy), ale
- jest wyrazem polityki socjalnej, która w ten sposób chce zwiększyć motywację do pracy i umocnić przywiązanie do pracodawcy.
Mimo powyższego, z uwagi na upowszechnienie się stanowiska MF w tym zakresie (a więc powstanie ryzyka doszacowania podstawy opodatkowania VAT) podatnicy powinni rozważyć weryfikację dotychczasowych rozliczeń z pracownikami i podjąć decyzję, czy chcą w dalszym ciągu stosować „symboliczne” ceny dokonywanych świadczeń na rzecz pracowników.
