7 marca 2023 r. NSA wydał wyrok, który może mieć istotne znaczenie dla płatników zawierających umowy z podmiotami zagranicznymi. Obecnie znane jest tylko uzasadnienie ustne i na tej podstawie przygotowaliśmy niniejszy wpis.
Przedmiot sporu
Spółka polska (dalej: Spółka) nabywała towary w celu ich dalszej odsprzedaży od znajdującego się w Szwajcarii stałego zakładu spółki mającej siedzibę w Luksemburgu. Umowa zawarta z zakładem przewidywała, że 3% ceny nabywanych przez Spółkę towarów stanowiło wynagrodzenie za prawo do korzystania przez Spółkę ze znaków towarowych dla celów promocji, reklamy i sprzedaży tych towarów.
Na fakturach otrzymywanych od zakładu wyróżniona była tylko cena nabywanych towarów – wspomniane wyżej wynagrodzenie za prawo korzystania przez nabywcę ze znaków towarowych, nie stanowiło odrębnej pozycji na fakturze.
Zdaniem Spółki:
- transakcja ta stanowi świadczenie mieszane, w którym główną rolę miał zakup towarów (opłata licencyjna miała charakter pomocniczy w stosunku do świadczenia głównego).
- Reguły opodatkowania dla całej transakcji powinny mieć zatem zastosowanie w stosunku do świadczenia głównego, co w rezultacie skutkowałoby tym, że Spółka nie musiałaby pobrać WHT przy wypłacie należności za zakupione towary i opłatę licencyjną.
Ze stanowiskiem Spółki nie zgodził się Dyrektor KIS, który stwierdził, że:
- jeśli poszczególne elementy transakcji nie mają pomocniczego charakteru w stosunku do świadczenia głównego, to do odrębnych części składowych transakcji należy zastosować odmienne zasady opodatkowania,
- biorąc pod uwagę, że wynagrodzenie za prawo do korzystania ze znaków towarowych jest wyodrębnione w umowie i nie ma charakteru pomocniczego w stosunku do świadczenia głównego to
- wynagrodzenie to stanowić będzie należność licencyjną, która podlega opodatkowaniu WHT.
Spółka wniosła skargę do WSA, który nie zgodził się ze stanowiskiem Spółki i oddalił skargę.
Co orzekł NSA?
Sprawa ostatecznie trafiła do NSA, który w sprawie o sygn. II FSK 2034/20 orzekł:
- że skoro Spółka podała, że opłata za korzystanie ze znaku towarowego została konkretnie określona w umowie, to można podzielić te dwa świadczenia
- i nie dojdzie do sytuacji, w której zasady opodatkowania dla świadczenia pomocniczego będą takie same jak dla głównego.
- Efekt – świadczenie pomocnicze będzie podlegało opodatkowaniu WHT.
Konkluzje
Podmioty dokonujące płatności na podstawie umów zawartych z podmiotami zagranicznymi powinny zwracać uwagę na zapisy w umowach oraz dokonywać weryfikacji w zakresie tego, czy dane świadczenie nie dzieli się na świadczenie główne i pomocnicze.
W takich bowiem przypadkach istnieje ryzyko, iż organ zastosuje odmienne zasady opodatkowania w zależności od istoty danej transakcji (przykładowo, brak „rozbicia” części składowych transakcji na fakturze nie jest jednoznaczny z tym że dana transakcja w całości będzie opodatkowana w jednakowy sposób).
