Nareszcie przełomowy wyrok dla podatników działających w SSE/PSI, którzy skorzystali z pomocy publicznej w związku z COVID-19.
Kwalifikacja przychodu z tytułu dofinansowania z FGŚP przez podmioty „strefowe” jest przedmiotem sporów, gdyż istnieją dwa „obozy”:
- organy podatkowe – opodatkowane CIT, gdyż dofinansowanie jako przychód nie jest wymienione w zezwoleniu SSE/decyzji PSI;
- podatnicy (doradcy podatkowi) – zwolnione z CIT, gdyż między dofinansowaniem a działalnością „strefową” istnieje bezpośredni, funkcjonalny związek.
O możliwości uzyskania pozytywnego stawiska w powyższym zakresie pisaliśmy tutaj: [1].
Fakt, iż pojawił się pierwszy pozytywny wyrok w zakresie traktowania dofinansowania z art. 15g ustawy o COVID jako przychodu zwolnionego („strefowego”) powinien niewątpliwie cieszyć podatników działających w SSE/ PSI.
Sąd w wyroku [2] wskazał, że:
- zwolniony jest „dochód który podatnik uzyskał w związku z innymi czynnościami, gdy pomiędzy tymi czynnościami, a działalnością podstawową istnieje ścisły i nierozerwalny, funkcjonalny związek”, przy czym
- dofinansowanie stanowi „integralną część działalności strefowej”, a zatem
- dofinansowania „stanowią przychód zwolniony z podatku dochodowego od osób prawnych”,
WAŻNE
- zwolnienie dotyczy dofinansowania „do wynagrodzeń pracowników zatrudnionych w fabrykach na terenie PSSE i wykonujących zadania związane z prowadzoną tam działalnością gospodarczą na podstawie zezwoleń”.
Argumentacja Sądu pokrywa się ze stanowiskiem TLA w prowadzonych w tym temacie sprawach – kwestia, iż dofinansowanie powinno stanowić przychód zwolniony wydaje się być w naszej ocenie oczywista. Dotyczy to również kwestii, że zwolnienie dotyczy tylko tych pracowników, których koszt wynagrodzenia dotyczy tylko działalności zwolnionej.
Tak jak wcześniej staliśmy na stanowisku, że uzyskanie pozytywnego stanowiska w tej sprawie jest możliwe i jak się okazało – jest, tak teraz również jesteśmy zdania, iż NSA powinien utrzymać tę linię orzeczniczą.
[1] „Wsparcie z COVID-19 przychodem strefowym?”
[2] Wyrok WSA w Szczecinie z 29 kwietnia 2021 r., sygn. I SA/Sz 125/21
