W interpretacji indywidualnej z dnia 7 kwietnia 2011 r. (sygn. IPPB3/423-48/11-4/JB) Minister Finansów, działając przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie uznał, że kary umowne, płacone przez spółkę z tytułu opóźnień w dostawie przedmiotu umowy stanowią koszt uzyskania i zabezpieczenia źródła przychodu.
Organ podatkowy potwierdził stanowisko zaprezentowane we wniosku przez spółkę. Uznano, że „łączna interpretacja art. 15 ust i art. 16 ust. 1 ustawy o CIT wskazuje, iż płatności noszące znamiona kar, które nie mieszczą się wśród kar wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, a poniesione zostały w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów stanowią zaliczyć należy do kosztów uzyskania przychodów”.
Interpretacja jest kolejnym przykładem stanowiska potwierdzanego również przez organy podatkowe, iż katalog kar umownych wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT jest katalogiem zamkniętym. Tym samym brak możliwości zaliczenia poniesionej kary umownej do kosztów uzyskania przychodów może mieć miejscy tylko w określonych przypadkach.
Powyższe wynika z tego, iż do katalogu kar umownych, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, zalicza się kary umowne (odszkodowania) z tytułu:
- wad dostarczonych towarów;
- wad wykonanych robót i usług;
- zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad;
- zwłoki w usunięciu wad towarów;
- zwłoki w usunięciu wad wykonanych robót i usług.
Dodatkowo podkreślić należy, iż podatnik we wniosku argumentował, że istnieje wyraźny związek przyczynowy pomiędzy zapłatą kar umownych a zabezpieczeniem i zachowaniem źródła przychodów. Niezapłacenie kary skutkowałoby dużym prawdopodobieństwem nie tylko ograniczenia liczby zawieranych kontraktów handlowych w przyszłości, ale także zerwaniem istniejących obecnie.
Dlatego też przy wykluczeniu zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, a także spełnieniu przesłanek art. 15 ust. 1 tej ustawy, zapłata kary umownej z tytułu opóźnień w dostawie przedmiotu umowy stanowi koszt uzyskania przychodu.
