Portugalski podatnik VAT dokonywał sprzedaży na rzecz podatnika VAT Hiszpańskiego. W momencie dokonywania transakcji podatnik VAT Hiszpański:
- był zarejestrowany, jako podatnik VAT w Hiszpanii (posiadał Hiszpański NIP),
- nie podlegał systemowi opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia, ani nie był zarejestrowany w „systemie VIES”.
Podmiot Portugalski rozpoznał dokonaną sprzedaż jako WDT zwolnioną z VAT, co zostało zanegowane przez portugalską administrację podatkową, argumentującą, że nie zostały spełnione przesłanki formalne WDT wynikające z portugalskich przepisów:
- podleganie przez nabywcę systemowi opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia,
- zarejestrowanie nabywcy w „systemie VIES”.
TSUE w wyroku z dnia 9 lutego 2017 r. o sygn. C-21/16 podkreślił, że materialnoprawne przesłanki WDT:
- prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na kupującego,
- sprzedawca ustalił, że towar został przetransportowany do innego państwa członkowskiego i fizycznie opuścił terytorium kraju,
zostały w przedmiotowej sprawie spełnione. Natomiast argumentacja portugalskiej administracji podatkowej negującej rozpoznanie WDT opiera się wyłącznie na przestrzeganiu wymogów formalnych, które co do zasady, nie mogą podważać prawa sprzedawcy do zwolnienia z VAT.
Orzeczenie wpisuje się w korzystną dla podatników linię orzeczniczą TSUE wskazującą, że w celu stosowania zwolnienia z VAT wymogi formalne państw członkowskich mają drugorzędne znaczenie w stosunku do spełnienia przesłanek materialnoprawnych WDT, np.:
- wyrok z dnia 20 października 2016 r. o sygn. C-24/15 (brak wskazania numeru VAT nadanego w państwie przemieszczenia własnych towarów nie pozbawia prawa do stosowania zwolnienia),
- wyrok z dnia 27 września 2007 r. o sygn. C-146/05 (brak przedstawienia dowodów dostawy we właściwym czasie nie pozbawia prawa do stosowania zwolnienia).
