NSA w wyroku z dnia 20 kwietnia 2016 r. sygn. I FSK 2038/14 wskazał, że niewłaściwe jest rozróżnianie transakcji dostaw łańcuchowych ze względu na status finalnego nabywcy.
W stanie faktycznym, spółka zarządzana przez centralę w Irlandii, zarejestrowana w Polsce dla celów podatku VAT:
- prowadziła sprzedaż za pośrednictwem strony internetowej,
- na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz sporadycznie na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą.
Kupowane przez klientów towary:
- wysyłane są bezpośrednio z magazynów dostawców zlokalizowanych na terytorium Hiszpanii,
- Spółka jest podmiotem odpowiedzialnym za organizację transportu – spółka zamierza korzystać z podmiotów spedycyjnych i lokalnych kurierów.
Po stronie Spółki powstała wątpliwość, czy prawidłowe jest rozpoznawanie dostaw bezpośrednio na rzecz klientów, jako dostawy na terytorium kraju (na terytorium Polski), które to dostawy są poprzedzone wewnątrzwspólnotowym nabyciem przez Spółkę w Polsce.
Minister Finansów w interpretacji indywidualnej, wskazał, że:
- w przypadku sprzedaży na rzecz przedsiębiorców – przedstawiony model rozpoznawania transakcji jest prawidłowy,
- natomiast w przypadku sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, mamy do czynienia z dwoma przypadkami:
- dostawą lokalną na terytorium Hiszpanii na rzecz Spółki oraz
- sprzedażą wysyłkową z terytorium Hiszpanii na terytorium kraju.
Zarówno WSA, jak i NSA wskazał, że dostawa łańcuchowa, o której mowa w przepisach art. 22 ust. 2-3 ustawy o VAT, nie jest uzależniona, od statusu finalnego nabywcy.
Wskazać należy, że brzmienie przepisu faktycznie nie wskazuje na status nabywcy – czy musi być on podatnikiem VAT. Wobec tego stanowisko przedstawione w interpretacji było faktycznie nieuzasadnione, zatem w przypadku dostaw łańcuchowych nieuprawnione jest różnicowanie skutków podatkowych transakcji w zależności od statusu nabywcy.
