pl+48 71 794 01 27
·
kancelaria@tla-kancelaria.pl
·
Pon - Pt 08:00-16:00
Śledź nas na Linkedin

Opłaty na Bankowy Fundusz Gwarancyjny jednak kosztem podatkowym kredytobiorcy?

TLA Kancelaria > CIT > Opłaty na Bankowy Fundusz Gwarancyjny jednak kosztem podatkowym kredytobiorcy?

W kwestii możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów równowartości opłat na BFG, którymi na podstawie umowy kredytowej obciążany jest kredytobiorca, fiskus wypowiadał się dotychczas negatywnie.

Podstawą takiego stanowiska było twierdzenie, że:

  • Składki na BFG nie mogą być kosztem u klienta banku,
  • gdyż to bank, a nie jego klient, jest ustawowo zobowiązany do uiszczania składek i opłat na rzecz Funduszu,
  • a zatem nie ma związku takich wydatków ponoszonych przez spółkę będącą klientem banku z uzyskiwaniem przez nią przychodów (opłaty określone jako równowartość opłat na BFG nie mogą być KUP).

W wyrokach z dnia 25 sierpnia 2017 r. i 13 marca 2018 r. WSA w Warszawie nie zgodził się jednak ze stanowiskiem organów podatkowych. Sąd wskazał, że opłaty z tytułu składki na BFG pobierane przez bank mogą stanowić koszt podatkowy spółki, ponieważ:

  • spółka w ramach zobowiązań wynikających z umowy kredytu nie wnosi opłaty ostrożnościowej czy składek na BFG „za bank”, lecz
  • reguluje własne zobowiązanie wobec banku, wynikające z postanowień umowy kredytowej,
  • a wprowadzenie kolejnej dodatkowej opłaty na rzecz banku, kalkulowanej wprost w odniesieniu do wysokości opłat i składek ponoszonych przez bank na rzecz BFG, jest jedynie sposobem kalkulacji jednego ze składników wynagrodzenia banku za udzielnie kredytu,
  • w związku z czym opłaty te stanowią część całkowitego kosztu uzyskania finansowania, które pozyskiwane jest w celu osiągnięcia przychodu.

Sąd uznał także, że stanowisko fiskusa, zgodnie z którym w zależności od sposobu kalkulowania kosztu kredytu i różnego zdefiniowania opłat w umowie można uzależnić kwalifikację podatkowoprawną ponoszonych przez kredytobiorcę wydatków, doprowadza do nierównego traktowania podmiotów w zależności od dokonanych zapisów w umowie, w oderwaniu od istoty relacji gospodarczych.

Miejmy nadzieję, że najnowsze orzecznictwo WSA, choć nieprawomocne, wpłynie na zmianę negatywnego stanowiska organów podatkowych w tym zakresie.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 sierpnia 2017 r. , III SA/Wa 1888/16,

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 marca 2018 r.

III SA/Wa 1024/17.

Powiązane wpisy

Najnowsze wpisy

Punkty ładowania – odrębny środek trwały?
6 listopada 2024
JPK_CIT – pytania i odpowiedzi. Część pierwsza  
31 października 2024
Nowa klasyfikacja kodów PKD
29 października 2024

Archiwa