Wyrokiem z 17 marca 2011 r. (sygn. akt II FSK 2004/09) NSA zaprezentował odmienny od dotychczasowej linii orzeczniczej pogląd, zgodnie, z którym „koszty pożyczki zaciągniętej przez spółkę na wypłatę dywidendy co do zasady nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.”
NSA stwierdził, że brak jest związku z przychodem wydatków z tytułu pożyczki (podatek PCC, zapłacone odsetki) zaciągniętej przez spółkę w celu przeznaczenia jej na wypłatę dywidendy. NSA podkreślił jednocześnie, że nie zgadza się ze stanowiskiem reprezentowanym w tym zakresie przez inne sądy administracyjne.
Uzasadniając postawioną tezę NSA wskazał, iż dla rozstrzygnięcia zagadnienia należy wziąć pod uwagę, że dywidenda nie jest należnością spółki, lecz należnością wspólnika, czyli podmiotu dysponującego odrębną od spółki podmiotowością prawną, przyznaną w wyniku podziału czystego zysku. Podkreślając tę odrębność podmiotową NSA zauważył również, że dywidenda wprawdzie stanowi pochodną zysku spółki (zależy bowiem od jego wystąpienia), to jednak należy ją traktować jako kategorię odrębną od przychodu spółki, bo należną innemu podmiotowi. NSA dodał przy tym, że dywidenda stanowi sposób dystrybucji uzyskanego zysku, a nie wydatek poniesiony w celu jego uzyskania, bądź zabezpieczenia. W związku z powyższym brak jest podstaw do zaliczenia wydatków związanych z pożyczką na wypłatę dywidendy do kosztów uzyskania przychodów spółki.
NSA w zaprezentowanym wyroku odszedł od stanowiska, które dotychczas przeważało w orzecznictwie sądów administracyjnych (w tym również NSA) i pozwalało na zaliczenie tego rodzaju wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Jest to zatem wyrok niekorzystny dla podatników, ale czy będzie on brany pod uwagę przez inne sądy administracyjne pokaże praktyka.
