Wyrokiem z dnia 20 lipca 2015 r. (sygn. akt. II FSK 1772/13) siódemkowy skład Naczelnego Sądu Administracyjnego potwierdził, że organy podatkowe nie są uprawnione do określania wartości przychodu z tytułu aportu w wartości innej niż wartość nominalna objętych udziałów (akcji).
Pisemne uzasadnienie było o tyle istotne, iż sam wyrok, co podkreślił NSA w uzasadnieniu ustnym, odnosił się do nieaktualnego już stanu prawnego. Natomiast nowelizacja art. 15 ust. 1k pkt 1 CITU skorelowanego z przedmiotową sprawą, która nastąpiła w 2014 r. mogła mieć istotny wpływ na orzecznictwo w przyszłości.
Przedstawiona w uzasadnieniu argumentacja NSA pozwala jednak oczekiwać, iż tożsama sprawa rozpatrywana na gruncie obecnie obowiązujących przepisów znalazłaby analogicznie rozstrzygnięcie:
- NSA oparł rozstrzygnięcie na wykładni językowej 12 ust. 1 pkt 7 oraz art. 14 ust. 1-3 CITU,
- jedynie posiłkując się wykładnią systemową, z którą związany był nowelizowany przepis.
W związku z powyższym odmienne rozstrzygnięcie w aktualnym stanie prawnym, oznaczałoby de facto stworzenie nowej linii orzeczniczej zbudowanej na zupełnie innych regułach wykładni. Naczelny Sąd Administracyjny w omawianym wyroku zaznaczył, że:
- nominalna wartość udziałów nie odnosi się wprost do ceny rynkowej, nie musi być więc z nią tożsama i co do zasady nie podlega mechanizmom rynkowym, w związku z tym
- badanie, jaką wartość rynkową ma wartość nominalna udziałów jest wręcz niemożliwe, ponadto
- ustawodawca przewidział objęcie udziałów w wartości nominalnej poniżej wartości wniesionego wkładu należycie zabezpieczając interes fiskalny państwa poprzez ograniczenie zaliczenia w koszty części wkładu wnoszonego na kapitał zapasowy, a
- możliwość doszacowania mogłaby w istocie prowadzić do podwójnego opodatkowania w sytuacji przekazania z kapitału zapasowego na zakładowy tak wniesionego wkładu.
Wprawdzie wyrok w poszerzonym składzie NSA jest wiążący jedynie w danej sprawie jednak możemy oczekiwać, iż sądy administracyjne będą uwzględniały przedstawioną argumentację także w podobnych stanach faktycznych również w aktualnym stanie prawnym.
Omawiane orzeczenie NSA istotnie ogranicza ryzyko związane z przeprowadzeniem popularnych optymalizacji z wykorzystaniem agio (np. step up środków trwałych i wartość niematerialnych i prawnych).
