W wyroku z dnia 11 lipca 2013 r., sygn. akt I FSK 1015/12 NSA stwierdził, że jeżeli podatnik, z uwagi na orzeczenie TSUE, dokonał w korektach deklaracji VAT zwiększenia kwot podatku naliczonego i w konsekwencji zwiększenia różnicy podatku do zwrotu na rachunek bankowy, to kwota zwrotu powinna być traktowana jak nadpłata, a podatnik ma prawo do odsetek od tej kwoty.
W wyroku zostało podkreślone, że:
- kwota nadwyżki VAT naliczonego nad należnym nie stanowi nadpłaty w rozumieniu Ordynacji podatkowej, gdyż
- odliczenie VAT należy do sfery uprawnień podatnika i niewykazanie pełnych kwot odliczenia nie może, co do zasady, skutkować odpowiedzialnością Skarbu Państwa z tytułu odsetek za zwrot w niższej wysokości niż wynikałoby to z obowiązujących przepisów prawa.
Jednak w sytuacji, gdy różnica VAT podlegająca zwrotowi jest konsekwencją wadliwego działania władzy prawodawczej, a więc nie jest przejawem woli podatnika ani jego zaniedbań, wówczas powinna być traktowana jak nadpłata, od której przysługują również odsetki. Wobec tego zastosowanie znajdzie art. 74 Ordynacji podatkowej, który dotyczy nadpłaty powstałej w wyniku orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości UE.
Sąd zauważa, że żaden przepis prawa wyraźnie nie nakazuje wypłaty odsetek od zwrotu różnicy VAT dokonanego w związku z wyrokiem TSUE (w szczególności nie stanowi o tym ani art. 87 ust. 7 ustawy o VAT ani art. 74 Ordynacji podatkowej). Zdaniem NSA jest to luka prawna, którą należy usunąć w procesie stosowania prawa – w drodze analogii. W tym stanie rzeczy bowiem, zarówno w przypadku zwrotu nadpłaty jak i zwrotu nadwyżki VAT naliczonego nad należnym, wskazać można na istnienie tej samej podstawy prawnej (orzeczenie TSUE) i faktycznej (uszczuplenie majątkowe na skutek niezgodnego z prawem dysponowania przez Skarb Państwa środkami podatników).
W tej sytuacji odmowa podatnikowi prawa do odsetek od kwoty zwrotu różnicy VAT w związku z orzeczeniem TSUE stanowiłaby naruszenie konstytucyjnej zasady równości – nieuprawnione różnicowanie dwóch grup podatników. Zakładając racjonalność ustawodawcy, któremu nie należy przypisywać intencji tworzenia regulacji niekompletnych lub niezgodnych z Konstytucją, zdaniem NSA, jedynym wnioskiem, który można wywieść w przedmiotowym stanie rzeczy jest przyznanie podatnikowi prawa do odsetek od kwoty zwrotu różnicy VAT powstałej w wyniku orzeczenia TSUE. Na zasadzie analogii zastosowanie musi więc znaleźć art. 74 Ordynacji podatkowej.
NSA, w dużej mierze, uzasadnienie swojego wyroku oparł na wcześniejszych rozstrzygnięciach NSA dotyczących omawianej problematyki, tj. wyrokach NSA z dnia 20 grudnia 2011 r., sygn. akt I FSK 481/11 oraz I FSK 485/11, wskazując jednocześnie, że zapoczątkowały one nowy pogląd na sporną kwestię oprocentowania, który w pełni podziela skład orzekający w opisywanej sprawie.
